Ajax gaat er prat op een unieke jeugdopleiding en een eigen speelwijze te hebben. Het is een prettige combinatie van trots en kapsones die bovendien vet wordt ondersteund door alle gewonnen prijzen en de grote voetballers die het heeft voortgebracht. Ajax is weliswaar een begrip maar ook een instituut dat onderhouden dient te worden. De befaamde naam en de rijke geschiedenis zijn geen garanties voor de toekomst. Het succes moet iedere dag en wedstrijd weer verdiend worden.
Het is ontluisterend om het huidige Ajax machteloos te zien zwoegen en weinig te hebben geleerd van de lessen uit het verleden. Het antwoord op de uitgaande zomertransfers toont een gebrek aan visie en daadkracht. Zowel de toevoer uit de geroemde jeugd als de lijstjes met alternatieven was duidelijk niet op orde. De Amsterdamse scouting was ooit gericht op met name Denemarken. Tegenwoordig struint men graag de Zuid-Amerikaanse velden af. Dat beleid leverde uiteraard overweldigende opbrengsten voor Martinez en Antony op. De vraag is of er in Nederland nog wel serieus wordt rondgekeken. Jerdy Schouten (Excelsior) en Micky van de Ven (Volendam) doen het inmiddels goed in Italië en Duitsland maar hadden bij Ajax niet misstaan. De eigen Sven Botman speelde nog maar net bij Lille OSC toen ‘Tout’ Europa interesse in hem kreeg. Samen met Micky was dat nú een lang (+1,93 m) en onverzettelijk centrum geweest.
Ajax haalde ooit Mike van der Hoorn in plaats van Virgil van Dijk en Lerin Duarte terwijl Ziyech en Tadić in het land waren. In de huidige selectie zitten te veel spelers van wie moet worden afgevraagd of zij ooit volwaardig in de hoofdmacht kunnen meedraaien. Met Lorenzo Lucca (20), Francisco Conceição (20) en Ahmetcan Kaplan (20) zijn talenten gehaald terwijl de huishouding schreeuwt om gearriveerde spelers die de cruciale plaatsing voor de Champions League regelen. Ajax speelt met vuur. Europees is het uitgespeeld en het resterende competitieprogramma lijkt te zwaar om weer landskampioen te worden. Waar het voetbal uitkomst zou kunnen bieden, zijn de tegenstanders niet meer onder de indruk. Het spel is vleugellam. De backs komen nauwelijks nog door en daarnaast dribbelen Bergwijn en Berghuis voorspelbaar naar binnen waar Dušan Tadić of Brian Brobbey vooral met de rug naar het vijandelijke doel staan. In die trechter ontstaat nog wel eens mooie goal; dat spel oogt echter armoedig. Het karakteristieke Ajax-voetbal met een mannetje voorbij en bruikbare voorzetten vanaf de flank zijn bezienswaardigheden geworden.
Met John Heitinga aan het roer dobbert de ploeg met een voetbaltechnisch magere organisatie stuurloos verder. Iedereen kijkt naar elkaar en doet vervolgens nog steeds niets tastbaars. De tijd dringt en in de topsport wacht niemand op de recordkampioen. Het aanstaande verlies van sterkhouders noopt tot een sterk plan en de vraag wie de nieuwe trainer-coach wordt, is één van de vele zaken die ingevuld moet worden. Ajax ziet in de huidige, onoverzichtelijke malaise door de bomen het bos niet meer. Laat staan Peter Bosz …
Robert Leon ©
In Mokum Magazine – maart 2023 (#114)
DUTCHFELLOW 